De woensdag na carnaval 2009 (25 februari 2009) is een dag die ik nooit meer zal vergeten!
Het was redelijk mooi weer en ik was buiten bezig om de Campsis (trompetbloeier) te snoeier.
Opeens schoot er een takje los en leek mijn oog te raken. Dus snel naar binnen en in de spiegel kijken en flink wrijven want het voelde alsof er een klein stukje stof of zand in mijn oog zat.
Na wat wrijven leek het weg te zijn en dacht ik dat er niks aan de hand was.
Die nacht werd ik wakker omdat mijn oog sterk geïrriteerd aanvoelde. Toen ik de lamp van de badkamer had aangezet kreeg ik allebei mijn ogen niet open, het leek wel alsof ik vastgebonden op een stoel zat en ze van die klemmen in mijn oog hadden gedaan en me recht in de zon lieten kijken.
Na 15 minuten kon ik eindelijk mijn ogen enigszins openen. Waarbij ik dus flink in mijn ogen begon te wrijven om dat stukje plant of wat het dan ook was eruit te krijgen.
Helaas bleek niks te helpen en dacht ik aan de uitzending die ik die avond op tv had gezien. Iemand had namelijk iets in zijn/haar oog gekregen en kreeg het er niet uit, de huisarts kon heel makkelijk het ooglid oprollen op een wattenstaafje en kon zo het vuiltje eruit halen.
Dus die ochtend de huisarts gebeld en kon die dag meteen terecht.
Helaas was er geen vuiltje te zien, maar wel dat mijn hoornvlies beschadigd was.
Dus een oogverband en zalf meegekregen om dat 2 dagen te gebruiken. Na die 2 dagen was het erg pijnlijke gevoel weg en kon ik weer gewoon zien. Dus alles leek opgelost te zijn…
Tot het wondje in mijn oog weer opensprong en ik doorverwezen werd naar de oogarts. Na druppels en ooggel bleek het wondje toch nog vaak ’s morgens open te springen.
De reden hiervan is dat het bovenste laagje van mijn hoornvlies zich niet goed kon hechten aan de laag onder het epitheel. Elke morgen bij het wakker worden, trok het ooglid het bovenste laagje los van het onderliggende laagje en dan was het weer 2 dagen oogverband en ooggel gebruiken.
De naam voor dit probleem heet: recidiverende cornea erosie.
Dus wederom terug naar de oogarts en de volgende oplossing was om een bandagelens te gebruiken. Een soort van contactlens zonder sterkte die je gewoon dag en nacht kunt inhouden.
Die lens heb ik ruim een half jaar in gehad en het wondje leek genezen te zijn. Maar een week nadat de lens eruit was, was het ’s morgens weer raak.
De opties van druppels, ooggel en bandagelens waren dus niet de oplossing. Toen was er waarschijnlijk nog maar één optie namelijk een laserbehandeling.
De oogarts in Eindhoven heeft me toen doorverwezen naar de oogarts in Helmond. Die oogarts is namelijk gespecialiseerd in het behandelen van dergelijke gevallen met een laserbehandeling.
Dus na allerlei onderzoeken in het ziekenhuis, zoals opmeten van de pupil bij donker en bij licht, soort kleurenkaart van mijn oog, sterkte meten etc. was de conclusie dat de laserbehandeling ingezet kon worden.
Dus na enkele weken wachten, voornamelijk op de ziektekostenverzekering om het vergoed te krijgen was het afgelopen woensdag zover!
Na 18 maanden en 1 week zou ik dan eindelijk verlost gaan worden van mijn klachten.
Dus afgelopen woensdag naar Nijmegen toe, want de oogarts voert daar namelijk de laserbehandelingen uit. Na een hele tijd wachten, want de oogarts voert naast de laserbehandelingen ook operaties uit en natuurlijk ook spreekuur op de polikliniek en was dus later dan gepland. Kreeg ik uitleg over de medicijnen die ik zou moeten gebruiken na de ingreep. Na de uitleg van al die druppels en ooggel kreeg ik verdovende druppels in mijn oog.
Alle medicijnen: Trafloxal, Indocollyre, Vidisic, FML en Paracetamol-Codeïne
Na nog een hele tijd wachten was ik dan eindelijk aan de beurt. In een soort tussenruimte moesten we een haartje opdoen, wit jasje aan en van die blauwe plastic over onze schoenen aantrekken.
Op een bed moest ik wachten tot de laser getest was om daarna op mijn rug te gaan liggen en onder de laser geschoven te worden.
Ik moest recht omhoog kijken naar een groen knipperend lampje en een rood constant schijnend lampje. Rondom zitten nog 4 soort van tentakels met allemaal LED-lampjes. Het is best eng als je daar zo onder ligt want je weet niet wat je gaat voelen, ruiken of horen.
Nadat het bed iets omhoog gezet was, werd de laser met allerlei waarden ingesteld.
Nadat de gegevens ingesteld waren, werd de laser opgewarmd. Tijdens het opwarmen werd een ooglidspreider geplaatst. Dit lijkt heel irritant te zijn, maar door de verdovende druppels en andere druppels heb je vrijwel niet de neiging om te knipperen.
De oogarts plaatst daarna een soort buisje op je oog om het bovenste laagje van het hoornvlies te verwijderen, ook wel epitheel genaamd. Na het soort buisje wordt er met een klein apparaatje het epitheel van je oog gehaald.
Na het weghalen van het epitheel wordt een doekje op het oog gelegd, zodat je alleen een klein beetje met je rechteroog kunt zien.
Nadat de laser op temperatuur is en alles nogmaals gecontroleerd is, gaat de laserbehandeling duren.
Gelukkig vertelde de oogarts hoe lang de laser behandeling zou gaan duren:
“De laserbehandeling gaat 12 seconden duren.”
Je voelt een soort prikje in je oog zodra de laser begint en daarna voel je niks meer, maar een sterke vieze geur komt er voor in de plaats van het verbranden van weefsel. Het laagje wat de oogarts handmatige heeft weggehaald wordt nu met de laser gepolijst zodat het nieuwe epitheellaagje zich beter kan hechten.
Na weer wat druppels wordt de bandagelens in het oog geplaatst en wordt tenslotte de ooglidspreider weggehaald.
Na een paar keer knipperen en even bijkomen, mag je weer naar huis.
Het eerste wat ik deed na de behandeling was snel één oog dichtknijpen om te zien hoe het zicht met mijn linkeroog was. Gelukkig kon ik nog zien! (Die zorgen waren helemaal niet nodig, want aan de sterkte van mijn zicht is niets gedaan)
Na ongeveer een uur waren de oogdruppels uitgewerkt en was het dus zorg om pijnstillers en pijnstillende oogdruppels te gebruiken.
De eerste 2 dagen voelt het oog als een lasoog, tranend, brandend en je kunt beide ogen bijna niet open krijgen. Het lijkt ook alsof er een stuk glas in je oog zit wat af en toe in je oog snijdt.
Nu 2,5 dag na de ingreep kan ik beide ogen openhouden zonder pijn, alleen is het zicht erg wazig van het oog wat gelaserd is. Alleen heel dichtbij kan ik scherp zien, maar veraf is het erg wazig.
Maandag gaat de bandagelens eruit, en zal gekeken worden hoe de laserbehandeling is verlopen.
Nadat de bandagelens eruit is, moet ik nog 3 maanden dagelijks druppelen en elke keer als ik naar buiten ga een zonnebril opzetten om mijn oog tegen UV-licht te beschermen.
Helaas blijkt in mijn rechteroog ook nog enkele kleine plekjes te zitten die een zelfde effect kunnen gaan geven zoals in mijn linkeroog. Dus op termijn zal ik nog een keer gelaserd moeten worden maar dan voor mijn rechteroog.
Update 13-06-2016:
Na enkele weken bleek dat ik last had van bijziendheid, dit bleek uniek te zijn. De oogarts had dit nog nooit mee gemaakt. Normaal krijgen mensen last van verziendheid na een dergelijke ingreep.
Na enkele maanden werd het zicht steeds beter en uiteindelijk is het zicht met beide ogen 100% (qua scherpte) geworden. Het zicht van mijn linkeroog is geen 100% (qua scherpte) meer geworden, maar dat was mogelijk ook al voor het ongeval en de behandeling het geval.
Bij droge lucht zoals hele dag op kantoor met airco aan kan ik goed merken dat mijn linkeroog snel gevoelig wordt. Maar verder geen enkele klachten meer!